عبدالله بن حوزه تمیمی یکی از لشکریان عمر بن سعد بود که به طمع جمع‌آوری غنایم جنگی و برای کشتن امام حسین علیه‌السلام در کربلا حضور پیدا کرده بود، آن طوری که از مقاتل پیداست ممکن است وی یکی از فرماندهان یا سرشناسان لشکر کوفیان در کربلا باشد، شخصی که در میان آن همه لشکر مجال پیدا می‌کند با رهبر و فرمانده لشکر مقابل سخن بی‌پروا گوید، حتماً از بزرگان است، وگرنه یک سرباز عادی چگونه می‌تواند جلوتر از همه باشد و با یک رهبر ارتباط برقرار کند.
نفرین امام حسین علیه‌السلام با عبدالله بن حوزه تمیمی چه کرد؟
ابوجعفر حسین گوید: روز عاشورا یکی از بنی تمیم به نام عبدالله پسر حوزه بیامد و روبروی حسین به ایستاد و گفت: ای حسین، ای حسین. (حضرت امام حسین علیه‌السلام) گفت: چه می‌خواهی؟ گفت: خبرداری که سوی جهنم می‌روی. (امام) گفت: هرگز، سوی پروردگار رحیم و توبه‌پذیر و در خور اطاعت می‌روم.
آنگاه (امام رو کرد به اطرافیانش) گفت: این کیست؟ یارانش گفتند: ابن حوزه. گفت: پروردگارا او را به حوزه آتش ببر. (ابوجعفر حسین) گوید: اسبش او را به‌طرف جویی برد که در آن افتاد و پایش در رکاب بماند، سرش به زمین افتاد و اسب روان بود او را می‌برد و سرش به سنگ‌ها و درخت‌ها می‌خورد تا جان بداد.
به گفته سویدبن حیه اسب عبدالله حوزه بیفتاد و پای چپش در رکاب ماند و پای راست بیرون ماند و جدا شد و اسب تاخت آورد و سرش را به سنگ‌ها و تنه درخت‌ها می‌زد تا جان داد. (۱)
این حادثه را طوری دیگری نیز گفته‌اند، اما حاصل همه آنها این است که عبدالله بن حوزه را امام نفرین نمود و اسب او رم کرد تا او را به کشتن داد، این‌گونه حوادث عبرت‌انگیز در واقعه عاشورا کم نیستند.
۱- تاریخ طبری / ترجمه ابوالقاسم پاینده، ج۷، ص۳۰۳۲
